Met droefheid melden wij u het heengaan van ons gewaardeerd erelid en erebestuurslid Jean-Pierre Machiels.
Op 24 juni 1948 werd Jean-Pierre, zoals hij het liefst van al werd aangesproken, in Sint-Truiden geboren. In diezelfde stad zou hij zonder broers of zussen opgroeien en er ook nooit meer weggaan. Als eenling zocht Jean-Pierre zijn hele leven lang, misschien nog meer dan de leden van een kroostrijk gezin, het gezelschap op. Hij kreeg gezelschap doordat hij op de eerste plaats zelf gezelschap was voor zijn omgeving.
Jean-Pierre had een legendarisch, bijna onverwoestbaar goed humeur. Dat, gecombineerd met een uitstekend aanvoelen voor wie goed van hart is, bracht hem steeds bij mensen die de moeite waard zijn in het leven. Niets was hem trouwens hoger dan de goede companionship.
Zijn beste maatje van allemaal was ongetwijfeld zijn geliefde vrouw, Gabrielle Strauwen. Wat Jean-Pierre wenste, was ook de wil van Gabrielle en als Gabrielle iets verlangde, deed Jean-Pierre met hetzelfde enthousiasme mee. In de Kunstkring stonden ze altijd klaar om een helpende hand te bieden of een luisterend oor. Nooit opdringerig en toch aanwezig. Nooit voor het voetlicht en toch altijd doen wat moet worden gedaan.
Jean-Pierre leerde in de Academie van Sint-Truiden schilderen in het atelier van Raoul Chanet. Bij Chanet leerde hij niet alleen de techniciteit onder de knie te krijgen, maar ook de techniciteit bewonderen en haar te koesteren als een groot goed. Perfectionisme was Jean-Pierres vijand en vriend. Gelukkig wist hij zijn perfectionisme de baas te blijven en haar ten goede aan te wenden in die magisch-realistische doeken die waren als de man zelf: lichtjes vreemd en vertrouwd tegelijk.
Later nam zijn interesse voor de schilderkunst af. De noodzaak was verminderd. Daarenboven had hij zich gepassioneerd op zijn nieuwe hobby gestort: het bowlen, met – hoe kan het ook anders – Gabrielle trouw aan zijn zij. Ook hier streefde hij een zelfde perfectionisme na. Iedere worp met concentratie en beslistheid. Iedere partij met consistentie uitgespeeld. Iedere afspraak trouw en met hetzelfde engagement na te komen.
Alsof iedere keer de eerste keer is, alsof het iedere keer moest (her)beginnen. Zijn motto op zijn Facebookpagina was niet voor niets: “is da niks, begot.” Die woorden hóór je hem uitspreken. Met verwondering, oprechte verwondering voor wat zich aandiende. Een houding die eerbied uitstraalde naar iedereen die met Jean-Pierre in contact mocht komen.
Op 25 april laatstleden werden wij met versteldheid geslagen. Jean-Pierre was niet meer. Enige troost biedt ons het feit dat Jean-Pierre zelf wellicht lang heeft uitgekeken naar een hereniging met zijn geliefde Gabrielle in het hiernamaals. Maar toch, we kunnen niet langer uitkijken naar de goede daden, de mooie verwezenlijkingen van de schilder en, vooral, de mens Jean-Pierre Machiels.
Jean-Pierre, het ga je goed daarginds. Voor ons zal je altijd gezelschap blijven.
Erik Vanlangendonck
